Bukowe Berdo
49°05′35″N 22°44′26″E/49,093056 22,740556
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
1311 m n.p.m. inne źródła 1312[1] m n.p.m. |
Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
| 49°05′35″N 22°44′26″E/49,093056 22,740556
| |
Bukowe Berdo – masyw górski w polskich Bieszczadach w postaci podłużnego pasma (kierunek przebiegu: NW-SE) o trzech kulminacjach: 1201 (Szołtynia[2][3]), 1238 (Połonina Dźwiniacka[2][3]) oraz 1311 m (Bukowe Berdo, w niektórych przewodnikach również nazywana Połoniną Dźwiniacką, np [4]). Charakteryzuje się liczną obecnością piaskowcowych skałek. Szczytowe partie zajmuje połonina. Południowo-zachodni stok opada bezpośrednio do doliny Terebowca, natomiast północne i pn.-wsch. zbocza przechodzą w rozczłonkowane grzbiety m.in. Obnogi (1081 m), Grandysowej Czuby (1026 m) i Mucznego (861 m). Bukowe Berdo poprzez płytką przełęcz łączy się z masywem Krzemienia. Z góry, szczególnie z najwyższego wierzchołka, rozciąga się rozległy widok na północ i wschód, głównie na tereny ukraińskie. Grzbietem (z ominięciem wierzchołka 1238 m) wiedzie niebieski szlak turystyczny na odcinku Otryt – Wołosate, z którym na północny zachód od kulminacji 1201 m łączy się żółty szlak z Mucznego. W dolnej części połoniny wysokość wynosi 1150 m n.p.m.[5]
Roślinność[edytuj | edytuj kod]
Partie grzbietowe poniżej Połoniny Dźwiniackiej masowo porasta krzewiasta forma jarzębiny, co szczególnie efektownie wygląda jesienią, gdy dojrzeją na czerwono jej owoce. Ciekawa flora. Występuje tutaj m.in. kilka bardzo rzadkich gatunków: groszek wschodniokarpacki, dzwonek szerokolistny, turzyca dacka, turzyca skalna, zaraza macierzankowa[6].
-
Widok z wierzchołka 1201 m na wierzchołek 1311 m oraz Krzemień -
Bukowe Berdo -
Widok z Beniowej (od lewej): na Kopę Bukowską, Krzemień i Bukowe Berdo
.jpg)
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
niebieski na odcinku Pszczeliny-Widełki – Bukowe Berdo – Krzemień (czasy przejścia do wierzchołka 1311 m):
- z Pszczelin-Widełek 3.45 h
- z Krzemienia 0.20 h
Muczne – wierzchołek 1201 m:
- z Mucznego 1.15 h, na szczyt 1311 m dalej niebieskim szlakiem ok. 1 h.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Trasa 6 – Tarnica, Krzemień, Bukowe Berdo z Wołosatego i Pszczelin, [w:] Piotr Sieńko i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 67, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).
- ↑ a b Mapa szlaków turystycznych w górach. Planowanie i kalkulator tras [online], mapa-turystyczna.pl [dostęp 2019-01-28] (pol.).
- ↑ a b Mapy.cz [online], Mapy.cz [dostęp 2019-01-28].
- ↑ Krukar 2016 ↓, s. 76.
- ↑ Trasa 6 – Tarnica, Krzemień, Bukowe Berdo z Wołosatego i Pszczelin, [w:] Piotr Sieńko i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 68, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Wydanie trzecie. Warszawa: PPWK S. A. ISBN 83-7329-436-8.
- Bieszczady Wysokie. Panoramy widokowe, schematy szlaków turystycznych. Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT. ISBN 83-895-80-00-4.
- Wojciech Krukar, i inni: Bieszczady. Przewodnik dla prawdziwego turysty.. Wyd. XV. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2016. ISBN 978-83-62460-79-3.
|
