Mierzyn (województwo wielkopolskie)
52°38′00″N 15°50′09″E/52,633333 15,835833
| wieś | |
.JPG) Widok ogólny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
232[2] |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
64-400[3] |
| Tablice rejestracyjne |
PMI |
| SIMC |
0183615 |
Położenie na mapie gminy Międzychód  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu międzychodzkiego  | |
| 52°38′00″N 15°50′09″E/52,633333 15,835833[1]
| |
Mierzyn – wieś sołecka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie międzychodzkim, w gminie Międzychód, nad jeziorem Mierzyńskim.
Części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0183621 | Mierzynek | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ślady osadnictwa w tym rejonie znaleziono w dolinie Warty – były to elementy ceramiki sznurowej z epoki neolitu oraz z czasów rzymskich. W 1462 po raz pierwszy odnotowano nazwę Mirin, jako nazwę jeziora w dobrach międzychodzkich. Samą wieś wymieniono po raz pierwszy w 1695, jako olęderską osadę Meryń Stary.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) wzmiankowane są dwie miejscowości: Mierzyn stary Olendry oraz Mierzyn nowy Olendry. Obie leżały w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej[6]. Należały one do okręgu międzychodzkiego tego powiatu i stanowiły część majątku Prusim, którego właścicielem był wówczas Reich[6]. Według spisu urzędowego z 1837 roku Mierzyn stary liczył 90 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 11 dymów (domostw), a Mierzyn nowy liczył 185 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 24 domostwa[6].
W okresie międzywojennym w miejscowości stacjonowała placówka Straży Granicznej I linii „Mierzyn”[7].
W latach 1964-1972 zbudowano po północnej stronie jeziora ośrodek szkoleniowy Związku Młodzieży Wiejskiej (późniejszy ośrodek wypoczynkowy "Justynka"), po 1989 zdewastowany i w 2017 rozebrany[8]. We wsi urządzono też Dom Przyjaźni, w którym dokumentuje się współpracę z niemieckim miastem Weinstadt[9].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.
Dzisiejszy Mierzyn składa się ze Starego Mierzyna (niem. Alt-Merine) i Nowego Mierzyna (niem. Neu-Merine). Stary Mierzyn rozpoczyna się od przydrożnego krzyża, a kończy przy granicy ze wsią Zamyślin. Nowy Mierzyn graniczy ze Starym i Puszczą Międzychodzką; na środku Nowego Mierzyna stoi kapliczka z figurą Niepokalanego Serca Maryi z 1947 r.[10].
Podział przestrzenny wsi[edytuj | edytuj kod]
We wsi, na wschodnim brzegu jeziora Mierzyńskiego, rozwinął się duży ośrodek wypoczynkowy – "Mierzyn Ustronie", zlokalizowany przy drodze wojewódzkiej nr 160. Zabudowa mieszkaniowa stałych mieszkańców Mierzyna, rozwinęła się zaś niedaleko zachodniego brzegu jeziora, przy drodze wojewódzkiej nr 199.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 79984
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 777 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère) Jana Nepomucena Bobrowicza, 1846, s. 257.
- ↑ Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 22. ISBN 83-87424-77-3.
- ↑ Kiedyś nocowały tu gwiazdy, dziś to miejsce straszy. Zobacz ostatnie zdjęcia kultowego ośrodka w Mierzynie. Pozostały po nim już tylko ślady
- ↑ Paweł Anders, Władysław Kusiak, Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s.171-172, ISBN 978-83-7272-242-3
- ↑ Alicja Nizioł, Krzyże i kapliczki przydrożne. Gmina Międzychód, Międzychód: Drukarnia-Międzychód, 2015, s. 100, ISBN 978-83-62823-46-8, OCLC 909203495.
- Siedziba gminy: Międzychód
| Miasta | |
|---|---|
| Wsie | |
| Osady | |
| Przysiółek | |
| Osady leśne | |
| Integralne cz. miejscowości |
|
